حسرت بوسه ...

اگر   فقط    قبل از نوشتن این سطرها نمرده بود ...

صورتکش را زمین میگذاشت ..

دستهایش را بالای سرش میگرفت

ومیگفت :

" تسلیــــــــــــــم " !

بعـــــــــــــــــــــــد ..

با گــــــــردنش..

که در چنبرۀ گرۀ قدیمی طناب ...

پوسیده بود ..

روی صندلی ای که سالهــــــــــــــا قبل افتاده بود ...

سقوط میکرد ...

وبازهم می مــُـــرد ..

بلند میشد ...

خاکش را نتکانیده به کوچه میرفت ..

و لبـــــــــــــــــــــــــــــــهای

اولین پسربچۀ نابالغ بی صاحاب ِ سرگردان را ..

میبوسیـــــــــــــــــد ..
 

عمیق ..

طــــــــــــــــــــــــولانی..

گــــــــــــــــــــــــرم !

آخ اگر فقط..

بارها وبارها وبارها..

نمرده بود..

دخترکی که در حسرت مرگ میسوزد ..