عداوت....

دخت ِ آذر بود ...

اما ..

هیـــــــــــــچ کسی را    سزاوار سوختن   نمیدانست...

پس  به  دندانهای اســـــــــــــــیدی ِ خاکستر ِ غروب ِ آخرین

سه شنبه سال

نسپردش ..!

و  نه    به دست آب ..

و نه   در گیســـوی بـــــــــــــاد ...

او ..

 "  عداوت "   را ..

در دل همان کویری    کاشت     که  زادگاهش بود....

تا هـــــــــــــــــــــرگز ..

برسر راه هیـــــــــــــــــــچ رهگذر دیگری...

سبــــــــــــز نشود !

سنبله  اما....

خوب میدانست کجای گلوی آتش را به عداوت  بفشارد که

بسوزاندش....

آتش را !