غربت ِ آب ....

دریــا   در چشمانم  ســَــر می رود  بی آنکه گریسته باشم ..

و من     غـــــرق میشوم ...

شنا کردن را نمیدانم !

و من     خودش را نجات میدهد ...

چون شنا کردن نمیداند !!

 لابلای بوسه های حباب آلود ِ تنفس ِ مصنوعی ..

آن کــِــشتی که از بالای سرم رد شد  را       بالا می آوردم ...

لنگر به گوشۀ دهان ِ  ناجی  میگیرد ...

لبهایم شکافته میشوند ...

و ناخدایی که از کنار دست وپازدن هایم ...

به خنده     با پیپی بر گوشۀ دهانش    عبور کرد

از سایش ِ  گــَــس ِ دندانهایم بیرون می افتد ..

چشمهایش چه آشناست...! 

به گمانم همۀ مردمانی که خانه هایشان را درهمسایگی ِ دریــا میسازند ..

نگاه هایشان همین شکلی است ...

غریبـــــه !

راهی نمانده ...

خودم را در آینه ...

آینه را از دیوار ...

وسقف را از آینه آویزان میکنم ...

باید آن چشمها ...

آن نگاه ..

از سرم ...

از سر ِ زندگانی ام ...

بپرد ..

دهان ناجی را گاز میگیرم ...

هوا به   ریه هایش برمیگردد ...

و مرگ  به   شش های من !

عزراییل  بالای سرم نشسته ...

چه چشمهای آشنایی دارد !

به گمانم  دوزخ را کنار دریـــــا  ساخته اند ......!