مردانه گی ..!

میشد که من هم ...

عاقبتی شبیه..

 بانوی سرخ پوش ِ معروف میدان فردوسی ...

یا  آن     دانش آموختۀ درنیمۀ راه  رها کردۀ طب      از تبریز ..

یا چه میدانم   گوهرمراد  ..

                         در ورژن  زنانه اش..

                                           باشم ...!

همانقــــــــــدر امیدوار ..

همانقدر چشم انتظار ..

همانقدر پر درد ..!

ولی حالا ..

میتوانم بدون آنکه   لگد پرانی های بغض توی گلویم ..

      دست ها یا قدم هایم  را بلرزاند   ..

         روی لبۀ جدول جوی آب خیابان ولیعصر راه بروم و..

برای پرنده ها دانه بریزم..

برای گربه ها ظرف شیر بگذارم ..

برای کلاغ ها  حافظ بخوانم ..

برای دخترک انتهای آینـــــــــــــــــه ،  انار دانه کنم ..

وبرای تنهایی هایم..

فنجانی قهوه بریزم و مهمانش کنم به دنج ترین کافۀ شهر ..

برای همۀ این  آرامش ..

برای  این همـــــــــــــــــه  آرامش ..

ممنونم..